Marina Satti Interview

Written by on November 7, 2019

Η συνέντευξη παρακάτω παρατίθεται και στα ελληνικά!!!

 

How did your interest in traditional music begin? Did you listen with your family at home? What type of music does your family love to listen to?

 

I grew up in Heraklion (Crete) in an environment of great cultural diversity: my dad was from Sudan and my mom from Crete. Since very young age, I had multiple, different and seemingly irrelevant influences such as the language, music, food, customs, ideas and colors of Arabic, Greek and Cretan culture, as well as influences from the Middle East and the Balkans. . Greece, by itself, is a crossroads, not only geographical but also cultural, and every corner of it has its own wealth and shares common sounds and mentalities with its “neighbors”.

I studied classical music from a very young age, and at the same moment growing up in the 00’s where the internet and western pop culture, music and style had penetrated our lives drastically. For many years, I felt that I didn’t fit in anywhere, and to be honest I didn’t know how to manage all this different information, experiences, my influences, my travels, the people that I met.

When I got my scholarship and went to Boston to study jazz music at Berklee College of Music, I began to discover in depth and accept my origin. In a multicultural surrounding where everyone is “from somewhere else”, I felt I had to dig deeper into my heart – my memories – and discover all these different elements with which I grew up and make them “make sense”. . I had to make myself to “make sense”. Being, what they say, “away from home”, from the place you feel safe and secure, can become the strongest motivation to overcome yourself and move one step further.

I can finally say that my interest in entangling and associating “irrelevant elements” has been a very strong driving force in my life and the reason I can imagine and create. I always say yes to such challenges.

 

You have been involved with many different genres of music from different countries. Which genre is the one that has fascinated you the most?

 

For many years I have been involved with Latin music, brazilian, afrogrooves which are an integral part of jazz and world music, so while I was at the University I participated in various corresponding projects and ensembles. At the same time I was singing folk songs and rebetika at Greek places for survival purposes. Every music type that starts from the traditions and the history of the people, expresses the primary instincts of the humans, and affects me deeply. However, I feel more connected to the music of the east. Greek, Arabic, Indian, Balkan or Turkish sounds manage to move me in a very meaningful way.

 

You have sung songs in many different languages which we assume that you do not speak all of them. How much does this prevent you from interpreting a song and how much the language part has affected all that you do?

 

Language is a big part of people’s communication but certainly not the only one. Music, even without lyrics, is a language by itself. A very common language. It has the power to cross our body and mind, to vibrate areas in our brains, to move our mental field, to stimulate our imaginary world in a way that spoken language rarely does. It may sound weird, but I trust music more than I trust word, the sincerity, immediacy and purity of its meaning.

 

The job that I do when I decide to sing a song in a language, I do not speak is to study its meaning, the story behind that song, when, by whom and why it was written, I read the original lyrics and their translations, as well. For example, in Bulgarian I’ve studied a lot and I’ve learned to read and speak the language relatively well. At least, this is what i was told! I’ve learned several words and phrases.

A whole world unfolds within each song and in the process, I find my place and the reasons that I narrate the story of each song.

 

Do you prefer the “a cappella” singing or singing with instrumental accompaniment?

 

Polyphonic music has a strong place in every tradition. People have always been gathering and singing to celebrate, mourn, meditate, or pray. Polyphony is one of the main features of the music of Northern Greece and the Balkans. Beautiful harmonies and fierce arguments. When all these voices come together, the frequencies are tuned, the bodies vibrate, and the feeling, I dare say, is almost metaphysical.

The truth is that I use polyphony a lot in my music. It moves me very much and speaks directly to my heart. Really, I think it’s something that can speak in everyone’s heart. Even if you do not know the language, it is certain that you will receive the feelings, pain and the story of each song. Polyphony is not only a literal condition, people who sing different notes at the same time, but also a metaphorical one. Each of us has his/her own voice, his/her own opinion and personality. For me, to create the vocal ensemble “Fonέs” has been the reason to coexist with the girls, to learn from each other, to evolve through it and to create as a team.

 

How easy is it for you to make the ornaments in a traditional song (e.g. the song “chilioi mastoroi”)?

 

As I said before, every song is a short story and every singer chooses to narrate it in any way he or she wants. Traditionally or not, in a simple or complex way, literally or more metaphorically. The ornaments are a tool in the hands of every performer and each one can uses it as he or she wishes in order to convey the story and the feeling of the song in a way that represents him/her.

 

Did you have a teacher in traditional music that inspired you?

 

My uncle is a professor of Byzantine music and ever since I was young I remember him to give information and tell stories about this huge, magical world of traditional and Byzantine music. The fact that Byzantine music counts hundreds of years of life and exists in a writing form, has a code and technique is something that first of all makes me admire and respect it, and then creates the need to explore it even more.

 

 

Tell us a bit about your studies and how they led you to America. How would you describe it as an experience?

 

I started classical piano lessons in elementary school. I participated in all the activities at school, from concerts to competitions, bands and recordings, but my great love was the choirs. At some point I came to Athens to study Architecture at the Technical University. For the first three months I wasn’t involved at all with music, I had dedicated myself to university and believed I would become an Architect. Until I saw in a newspaper the announcement of a theatrical audition for a musical, I went and oddly enough, with no previous experience, they accepted me into the show! On this occasion, I registered again at the Conservatory, began acting lessons and one thing brought the other. One job was coming after the other, and while I was studying and getting a degree in classical piano, music theory and classical singing diploma, I started studying Jazz music, and in 2007 I got a scholarship to Berklee. I hadn’t decided to go – anyway, I thought that if I would go abroad, I’d prefer to attend a classical opera studio in Vienna to study classical singing, and I would never think of going to a contemporary music university like Berklee. Later in 2009, through ERT (Greek government’s television channel), I represented Greece in a Jazz European Youth Orchestra that traveled throughout Europe within about a month. There, a new world unfolded in front of me, I realized that I wanted to go abroad, that I wanted to get in touch with other cultures and get to know something new. Within a few months I had already settled in Boston and started studying at Berklee. Of course, I consider it the most important move I’ve ever made in my life, and one that has helped me get closer to what I am today. As I mentioned before, in America I was introduced to the music of the East for the first time and I sang Greek and Arabic songs for the first time. Coming back, i started having more personal pursuits, and in my quest to find and identify myself, I began to create my own projects and some songs in between.

 

What kind of music inspires you the most?

 

Growing up in a society that requires everyone to be and have a unique identity, to dress up in a specific way, and to have consistency in his/her choices, I find myself expressing within both traditional music and pop. . One day I listen to Bartok and the next I listen to Arabic tsiftetelia (rhythm and dance of Anatolia and the Balkans with a rhythmic pattern of 2/4.). So, there is not a specific kind of music by which my inspiration starts and ends. And that, to tell you the truth, has also given me great freedom in the way I deal with people.

 

The combination of pop and tradition. Talk to us about your own connection to this.

 

In my mind I have many different sounds and music patterns, at the same time. At one point when I stopped fighting to separate them, then they managed to merge, and apparently, they fell in love! Haha! Jokes aside, with a lot of work and countless hours of thought and meditation, I managed to find a way to make the two coexist harmonically without wanting to “swallow” each other, and most importantly without condemning one another. So, I would describe my music as a blend of traditional Greek, Balkan and “Oriental” aspects with modern, urban elements.

 

What was the “recipe” that made the song “Madissa” so successful? How was your collaboration with Michael Quinelis (Stavento) and how did it occur?

 

I don’t think there are any music recipes. There is only a lot of work to be done, with honestly about what we want to communicate to the audience. And durability. It takes a lot of effort to keep yourself strong so that you can no longer hear the “voices” inside and outside of you that are trying to make you lose your path.

With Michael we had done together the compilation of the movie “Vaiana”. There was a good energy between us and we were pretty much in agreement with the way we work and realize things, so we ended up with the song “Madissa”.

 

What does tradition mean to you?

 

Tradition for me is all the things that were created by people’s need for communication, extroversion, coexistence and shared identity. The people who were closest to nature, who listened to the sounds of the earth, the trees, the animals, who spent their days working hard with any type of weather and those who were gathering around a table to eat and talk, composed, perhaps even unintentionally, a framework so primitive and instinctive which can be reproduced in our days and move a big majority of the people. I do not know, perhaps I even identify in some way with my need to build an identity that will be able to communicate everything I carry deep inside with immediacy and purity.

 

What do you find appealing in our traditional music, which elements did you take advantage of in your covers and how did you incorporate your own touches / influences without altering the result?

 

The challenge in all of this, is to manage to convey my own personal, emotional criterion in our days and to be contemporary. I consider myself a person of now days, I live a modern life, I deeply appreciate the achievements of science and enjoy the benefits of technology. I try to deconstruct and understand the elements that structured traditional music, without too much awe, and reassemble something that has to do with tradition but to be able to listen to it and be “fresh”. Borrowing from traditional music is a common occurrence, but there is often the danger of over-respecting it, failing to compose something that appeals to the present but being dull and perhaps confusing. The only sure thing is that any fermentation takes time and the final result that the listener enjoys comes from a time-consuming process with very personal cost and investment. Of course, when the result justifies you, this is a very comforting moment in the life of every creator, but either way I haven’t learned to relax and slow down my “creating rhythms”.

 

The project with Fonέs and Chorέs has inspired many young people and especially young girls to engage with music, singing, polyphony and traditional music. How do you feel about it?

 

Only joy and pride.

Fonέs, is the polyphonic group that we created about two years ago with some of my friends. We are 5 voices together with mine. In the beginning, the starting point was polyphonic songs from all over the world but at the moment, we have moved forward and we are experimenting with many new music patterns and more modern sounds.

Many young girls were texting me and telling me how much they like what we do with fonέs. At one point, during a concert at Thision Theater, we invited some of these girls to sing with us as guests. This set has slowly grown and now has its own identity, regardless fonέs. The choir was called chórεs and currently consists of 50 women aged 13-45 years old. As time goes on, this group has evolved into a nursery of artists who have common concerns about “expressive arts”, a love for learning and the need to participate in a community of support. In addition to music and singing, chórεs attend on weekly bases, acting and dance classes, and our aim is to “build the foundations” for a new generation of artists with broad artistic education and social perception.

 

Would you like to share your future plans with us? How do you see yourself in the next five years? What are the goals you would like to achieve?

 

After a lot of effort to try to imagine myself in the future, I decided to work and take care of myself in the present. I do not know what can happen, what life and the circumstances will bring to me. I just want to be able to be fine among people who make me feel safe and comfortable, without self-censorship, keeping a balance between creation and deterioration. And making as clear as possible my intentions against what I want to create and communicate to the people.

 

Have you prepared new compositions?

 

I don’t want to say much about it yet. Nevertheless, I can tell you that some ideas that were starting to ferment in my mind long ago, have been in the process of incarnation for some time now. I hope that you will see something within the next few months.

 

 

Thank you very much for accepting our invitation for this wonderful interview. One last thing you would like to say to our readers?

 

To be healthy so that we can be creative and alert. Many times, we look at the goals we have set and forget that the most important thing is who accompanies us till there. The solution to everything is ourselves and the people around us. Thank you very much.

 

You can find Marina Satti at:

https://www.facebook.com/marinasatti.music/

https://www.instagram.com/marina_satti

https://twitter.com/marina_satti?lang=en

https://www.youtube.com/channel/UCi3uO5WvvPu9o3FYDyShBBQ

https://open.spotify.com/artist/2W4apaxME2OLw8qqhZK7aJ?autoplay=true&v=A

 

The interview was edited by Aikaterini Ioannou and Christiana Ioannou and it was translated in English by Aikaterini Ioannou.

blank

 

Πως ξεκίνησε το ενδιαφέρον σου για την παραδοσιακή μουσική; Ακούγατε στο σπίτι; Τι μουσικά ακούσματα έχει η οικογένειά σου;

 

Μεγάλωσα στο Ηράκλειο μέσα σε ένα περιβάλλον με μεγάλη πολιτισμική ποικιλία: ο μπαμπάς μου από το Σουδάν και η μαμά μου από την Κρήτη. Από μικρή, είχα πολλαπλά, διαφορετικά και φαινομενικά αταίριαστα ερεθίσματα όπως η γλώσσα, η μουσική, το φαγητό, τα έθιμα, οι ιδέες και τα χρώματα της αραβικής, της ελληνικής και της κρητικής κουλτούρας, όπως επίσης και επιρροές από την Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια. Η Ελλάδα, εξάλλου, από μόνη της είναι ένα σταυροδρόμι, όχι μόνο γεωγραφικό αλλά και πολιτισμικό, και κάθε γωνιά της έχει το δικό της πλούτο και μοιράζεται κοινούς ήχους αλλά και νοοτροπίες με τους «γειτόνους» της.

Σπούδασα κλασική μουσική από πολύ μικρή και την ίδια στιγμή μεγάλωνα στα 00s όπου το internet και η δυτική pop κουλτούρα, η μουσική και το στυλ είχαν εισχωρήσει δυναμικά πλέον στις ζωές μας. Για πολλά χρόνια αισθανόμουν ότι δεν ταιριάζω πουθενά, και για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα πως να διαχειριστώ όλες αυτές τις διαφορετικές πληροφορίες, όλες αυτές τις εμπειρίες, τα ερεθίσματα, τα ταξίδια που έκανα, τους ανθρώπους που γνώρισα.

Όταν πήρα την υποτροφία και πήγα στην Βοστόνη για να σπουδάσω jazz στο Berklee College of Music, άρχισα σιγά σιγά να ανακαλύπτω σε βάθος και να αποδέχομαι την καταγωγή μου. Ξέρεις, μέσα σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον όπου όλοι είναι «από κάπου αλλού», ένιωσα πως έπρεπε να σκάψω βαθιά μέσα μου – στις μνήμες μου – και να ανακαλύψω όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία με τα οποία μεγάλωσα και να τα κάνω να «βγάζουν νόημα». Έπρεπε να κάνω τον εαυτό μου να «βγάζει νόημα».Το να είσαι, αυτό που λένε, «μακριά από το σπίτι», από το μέρος που νιώθεις ασφαλής και προστατευμένος, μπορεί να γίνει το ισχυρότερο κίνητρο για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να προχωρήσεις ένα βήμα παραπέρα.

Μπορώ να πω τελικά πως το ενδιαφέρον που έχω για να περιπλέκω και να συσχετίζω «αταίριαστα στοιχεία» έχει υπάρξει μια πολύ έντονη κινητήριος δύναμη στη ζωή μου και ο λόγος ώστε να μπορώ να φαντάζομαι και να δημιουργώ. Πάντα λέω ναι σε τέτοιου είδους προκλήσεις.

 

Έχεις ασχοληθεί με πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής από διαφορετικές χώρες. Ποιο είναι αυτό που σε έχει γοητεύσει περισσότερο;

 

Για πολλά χρόνια ασχολούμουν με την latin μουσική, τα brazilian, τα afrogrooves που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της τζαζ και world μουσικής, κι έτσι όσο ήμουν στο Πανεπιστήμιο συμμετείχα σε διάφορα αντίστοιχα project και σύνολα. Ταυτόχρονα τραγουδούσα λαϊκά και ρεμπέτικα σε ελληνικά μαγαζιά για σκοπούς επιβίωσης. Όλες αυτές οι μουσικές που ξεκινούν από τις παραδόσεις και την ιστορία των λαών, εκφράζουν τα πρωτογενή ένστικτα των ανθρώπων, και με αγγίζουν βαθιά μέσα μου. Παρολαυτά, νιώθω μεγαλύτερη σύνδεση με τους ήχους της ανατολής. Οι ελληνικοί ήχοι, οι αραβικοί, οι ινδικοί, οι ήχοι των Βαλκανίων ή της Τουρκίας καταφέρνουν να με συγκινούν με έναν πολύ ουσιαστικό τρόπο.

 

 Έχεις τραγουδήσει τραγούδια σε πολλές και διαφορετικές γλώσσες τις οποίες υποθέτουμε πως δεν τις μιλάς όλες. Πόσο σε εμποδίζει αυτό στο να ερμηνεύσεις ένα τραγούδι και πόσο έχει σταθεί εμπόδιο το κομμάτι της γλώσσας σε όλο αυτό που κάνεις;

 

Η γλώσσα είναι ένα μεγάλο κομμάτι της επικοινωνίας των ανθρώπων αλλά, σίγουρα, όχι το μοναδικό. Η μουσική, ακόμα και χωρίς στίχους, αποτελεί μια γλώσσα από μόνη της. Και μάλιστα μια γλώσσα πολύ κοινή. Έχει τη δύναμη να διασχίσει το σώμα και τη διανόησή μας, να δονήσει περιοχές μέσα στον εγκέφαλό μας, να συγκινήσει το ψυχικό μας πεδίο, να συνεπάρει το φαντασιακό μας κόσμο με τρόπο που η ομιλούσα γλώσσα σπάνια το κάνει. Ίσως ακούγεται περίεργο αλλά εμπιστεύομαι τη μουσική περισσότερο απ’ ότι εμπιστεύομαι τον λόγο, στην ειλικρίνεια, την αμεσότητα και την καθαρότητα του νοήματος της.

Η δουλειά που κάνω όταν αποφασίζω να πω ένα τραγούδι σε μια γλώσσα που δεν μιλώ, είναι να μελετήσω το νόημά του, την ιστορία πίσω από αυτό το τραγούδι, πότε, από ποιόν και γιατί γράφτηκε, διαβάζω τους πρωτότυπους στίχους αλλά και τη μετάφρασή τους. Ας πούμε στα Βουλγάρικα που έχω μελετήσει αρκετά, έχω μάθει πλέον να διαβάζω και να προφέρω σχετικά σωστά τη γλώσσα. Έτσι μου λένε τουλάχιστον! Και έχω μάθει και αρκετές λέξεις και φράσεις.

Μέσα στο κάθε τραγούδι ξεδιπλώνεται ένας ολόκληρος κόσμος. Και μέσα σε αυτή τη διαδικασία βρίσκω κι εγώ τη θέση μου και τους λόγους που εγώ αφηγούμαι την ιστορία του κάθε τραγουδιού.

 

Προτιμάς «a cappella» τραγούδισμα ή με συνοδεία οργάνων;

 

Η πολυφωνική μουσική έχει ισχυρή θέση στην κάθε παράδοση. Ανέκαθεν οι άνθρωποι μαζεύονταν και τραγουδούσαν για να γιορτάσουν, να πενθήσουν, να διαλογιστούν ή να προσευχηθούν. Η πολυφωνία αποτελεί ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά και της μουσικής της Βόρειας Ελλάδας και των Βαλκανίων. Όμορφες αρμονίες και σκληρές διαφωνίες. Όταν όλες αυτές οι φωνές συναντήσουν η μία την άλλη, οι συχνότητες συντονίζονται, τα σώματα δονούνται και το συναίσθημα, θα τολμήσω να πω πως είναι σχεδόν μεταφυσικό.

Η αλήθεια είναι πως χρησιμοποιώ την πολυφωνία αρκετά στη μουσική μου. Με συγκινεί πολύ και μιλά κατευθείαν στην καρδιά μου. Στ’ αλήθεια, νομίζω πως είναι κάτι που μπορεί να μιλήσει στην καρδιά του καθενός. Ακόμα και εάν δεν ξέρεις τη γλώσσα, είναι σίγουρο πως θα εισπράξεις τα συναισθήματα, τον πόνο και την ιστορία κάθε τραγουδιού. Και η πολυφωνία δεν αποτελεί μόνο μία κυριολεκτική συνθήκη, δηλαδή άνθρωποι που τραγουδούν διαφορετικές νότες την ίδια στιγμή, αλλά και μια μεταφορική. Ο καθένας από εμάς έχει τη δική του φωνή, τη δική του γνώμη και προσωπικότητα. Για μένα το να δημιουργήσω το φωνητικό σύνολο «Fonέs», έχει υπάρξει και η αφορμή να συνυπάρξω με τα κορίτσια να μάθουμε η μία από την άλλη, να εξελιχθούμε μέσα σε αυτό και να δημιουργήσουμε σαν ομάδα.

 

 

Πόσο εύκολο είναι να κάνεις γυρίσματα στο παραδοσιακό τραγούδι (πχ. στο τραγούδι «χίλιοι μάστοροι»);

 

Δεν είναι ζητούμενο να κάνει κάποιος γυρίσματα. Όπως ξαναείπα κάθε τραγούδι είναι μια μικρή ιστορία και ο κάθε τραγουδιστής επιλέγει να την πει με όποιο τρόπο θέλει. Παραδοσιακά ή μη, με απλό ή σύνθετο τρόπο, με «κυριολεξία» ή πιο «μεταφορικά». Τα γυρίσματα είναι ένα εργαλείο στα χέρια κάθε ερμηνευτή και ο καθένας το χρησιμοποιεί όπως πιστεύει εκείνος προκειμένου να μεταφέρει την ιστορία και το συναίσθημα του τραγουδιού με τρόπο που να τον αντιπροσωπεύει.

 

Είχες κάποιον δάσκαλο στην παραδοσιακή μουσική που σε ενέπνευσε;

 

Ο θείος μου είναι καθηγητής βυζαντινής μουσικής κι από τότε που ήμουν μικρή θυμάμαι να μου δίνει πληροφορίες και να μου λέει ιστορίες για αυτόν τον τεράστιο, μαγικό κόσμο της παραδοσιακής και της βυζαντινής μουσικής. Το γεγονός και μόνο πως η βυζαντινή μουσική μετρά εκατοντάδες χρόνια ζωής και υπάρχει σε γραπτή μορφή, έχει κώδικα και τεχνική είναι κάτι που με κάνει πρωτίστως να το θαυμάζω και να το σέβομαι και στη συνέχεια να θέλω να το εξερευνήσω.

 

Μίλησε μας λίγο για τις σπουδές σου και πως αυτές σε οδήγησαν στην Αμερική. Πως θα τη χαρακτήριζες ως εμπειρία;

 

Ξεκίνησα μαθήματα κλασικού πιάνου σε ηλικία δημοτικού. Συμμετείχα σε όλες τις δραστηριότητες στο σχολείο, από συναυλίες μέχρι διαγωνισμούς, μπάντες και ηχογραφήσεις, αλλά η μεγάλη μου αγάπη ήταν οι χορωδίες. Κάποια στιγμή ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο. Για τους πρώτους τρεις μήνες δεν έκανα τίποτα σε σχέση με τη μουσική, είχα αφοσιωθεί στη σχολή κι είχα πιστέψει ότι θα γίνω Αρχιτέκτονας. Μέχρι που είδα σε μία εφημερίδα την ανακοίνωση μιας θεατρικής ακρόασης για ένα μιούζικαλ, πήγα και περιέργως χωρίς να έχω προηγούμενη εμπειρία με δέχτηκαν στην παράσταση! Με αφορμή αυτό, ξαναγράφτηκα στο Ωδείο, ξεκίνησα μαθήματα υποκριτικής και το ένα έφερε το άλλο.

Η μία δουλειά έφερνε την άλλη, ενώ παράλληλα σπούδαζα και πήρα πτυχίο κλασικού πιάνου και θεωρητικών, δίπλωμα κλασικού τραγουδιού, ξεκίνησα σπουδές Jazz και το 2007 πήρα την υποτροφία για το Berklee. Δεν είχα αποφασίσει να πάω – έτσι κι αλλιώς σκεφτόμουν ότι αν ήταν να φύγω στο εξωτερικό, θα ήθελα να πάω στη Βιέννη σε κάποιο στούντιο όπερας να ασχοληθώ με το κλασικό τραγούδι και σε καμία περίπτωση δε σκεφτόμουν να πάω σε ένα πανεπιστήμιο σύγχρονης μουσικής σαν το Berklee.

Αργότερα, το 2009, μέσω της ΕΡΤ, εκπροσώπησα την Ελλάδα σε μία Jazz ευρωπαϊκή ορχήστρα νέων η οποία ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη μέσα σε ένα μήνα περίπου. Εκεί ξεδιπλώθηκε ένας καινούργιος κόσμος μπροστά μου, κατάλαβα ότι θέλω να φύγω στο εξωτερικό, ότι θέλω να έρθω σε επαφή με άλλες κουλτούρες και να γνωρίσω κάτι καινούργιο. Μέσα σε λίγους μήνες είχα ήδη εγκατασταθεί στην Βοστόνη κι είχα ξεκινήσει να σπουδάζω στο Berklee. Φυσικά την θεωρώ την πιο σπουδαία κίνηση που έχω κάνει ως τώρα στη ζωή μου και αυτό που με βοήθησε να έρθω πιο κοντά σε αυτό που είμαι σήμερα. Όπως σας είπα στην Αμερική μυήθηκα για πρώτη φορά στους ήχους της Ανατολής και τραγούδησα για πρώτη φορά ελληνικά κι αραβικά τραγούδια. Επιστρέφοντας πια είχα αρχίσει να έχω και πιο προσωπικές αναζητήσεις, και στην προσπάθεια μου να βρω την ταυτότητα μου και να συστηθώ, άρχισα να φτιάχνω δικά μου projects και μεταξύ αυτών και κάποια τραγούδια.

 

Ποιο είδος μουσικής σε εμπνέει πιο πολύ;

 

Μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία που απαιτεί από τον καθένα να είναι και να φέρει μία και μοναδική ταυτότητα, να ντύνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και να έχει μια συνέπεια στις επιλογές του, εγώ βρίσκω τον εαυτό μου να εκφράζεται με την παραδοσιακή μουσική αλλά και με την ποπ. Τη μία μέρα  ακούω Bartok και την επόμενη ακούω αραβικά τσιφτετέλια. Οπότε, απαντώντας και στην ερώτηση, δεν υπάρχει ένα είδος μουσικής από το οποίο ξεκινάει και τελειώνει η έμπνευσή μου. Και αυτό, να σας πω την αλήθεια, μου έχει χαρίσει μια μεγάλη ελευθερία και στον τρόπο που αντιμετωπίζω πια και τους ανθρώπους.

 

 

Συνδυασμός pop και παράδοσης. Πες μας τη δική σου σύνδεση με αυτό.

 

Μέσα στο μυαλό μου έχω ταυτόχρονα πολλά και διαφορετικά ακούσματα και ήχους. Κάποια στιγμή όταν σταμάτησα να παλεύω για να τα διαχωρίσω, τότε αυτά κατάφεραν και έσμιξαν μεταξύ τους, και απ’ ότι φαίνεται ερωτεύτηκαν! Χαχα! Πέρα από την πλάκα, με πολλή δουλειά και άπειρες ώρες σκέψης και περισυλλογής, κατάφερα να βρω έναν τρόπο να συνυπάρχουν αρμονικά και τα δύο χωρίς να θέλει το ένα να «καταπιεί» το άλλο, και το πιο σημαντικό χωρίς το ένα να κατα-κρίνει το άλλο. Θα χαρακτήριζα λοιπόν τη μουσική μου ως ένα κράμα από παραδοσιακά ελληνικά, βαλκανικά και «ανατολίτικα» στοιχεία με σύγχρονα, urban στοιχεία.

 

Ποια ήταν η “συνταγή” που έκανε το τραγούδι «Μάντισσα» τόσο μεγάλη επιτυχία; Πως ήταν η συνεργασία σου με τον Μιχάλη Κουϊνέλη (Stavento) και πως προέκυψε;

 

Δεν θεωρώ πως υπάρχουν μουσικές συνταγές. Υπάρχει μόνο πολλή δουλειά, με ειλικρίνεια απέναντι σε αυτό που θέλουμε να επικοινωνήσουμε προς τα έξω. Και ανθεκτικότητα. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να κρατηθείς δυνατός ώστε να μπορέσεις να μην ακούς πια τις «φωνές» μέσα σου κι έξω σου που σου λένε διάφορα αποπροσανατολιστικά.

Με τον Μιχάλη είχαμε κάνει μαζί  τη μεταγλώτιση της ταινίας «Βαιάνα», υπήρχε ωραία ενέργεια μεταξύ μας και συμφωνούσαμε αρκετά στον τρόπο που λειτουργούμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, και έτσι φτάσαμε στη Μάντισσα.

 

 

Τι σημαίνει παράδοση για εσένα;

 

Παράδοση για μένα είναι όλα αυτά που γέννησε η ανάγκη των ανθρώπων για επικοινωνία, εξωστρέφεια, συνύπαρξη και δημιουργία κοινής ταυτότητας. Οι άνθρωποι που ήταν πιο κοντά στη φύση, που άκουγαν τους ήχους της γης, των δέντρων, των ζώων, που πέρναγαν τις μέρες τους δουλεύοντας σκληρά μέσα στον καιρό και που μαζεύονταν γύρω από ένα τραπέζι να φάνε και να μιλήσουν, συνέθεσαν, ίσως και άθελα τους, ένα πλαίσιο τόσο πρωτόλειο και ενστικτώδες που μπορεί να αναπαραχθεί στο σήμερα και να συγκινήσει μια μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου.

Δεν ξέρω, ίσως και να ταυτίζομαι με κάποιον τρόπο στην ανάγκη μου να χτίσω και εγώ μια ταυτότητα που θα μπορεί να επικοινωνεί όλα όσα κουβαλώ με αμεσότητα και καθαρότητα.

 

 

 Τι βρίσκεις δελεαστικό στη δική μας παραδοσιακή μουσική, ποια στοιχεία της εκμεταλλεύτηκες στις διασκευές που έκανες και πώς ενσωμάτωσες και τις δικές σου πινελιές/επιρροές χωρίς όμως να αλλοιωθεί το αποτέλεσμα;

 

Η πρόκληση σε όλο αυτό, είναι να καταφέρω να μεταφέρω το δικό μου προσωπικό, συγκινησιακό κριτήριο στην εποχή μας και να είναι σύγχρονο. Mε θεωρώ ένα άτομο του τώρα, κάνω μια σύγχρονη και μοντέρνα ζωή, εκτιμώ βαθιά της κατακτήσεις της επιστήμης και απολαμβάνω τα θετικά της τεχνολογίας. Προσπαθώ, να αποδομήσω και να κατανοήσω τα στοιχεία που αποτελούν την παραδοσιακή μουσική, χωρίς υπέρμετρο δέος, και να επανασυνθέσω κάτι που να έχει αναφορές στην παράδοση αλλά να το ακούς και να είναι «φρέσκο». Τα δάνεια από την παραδοσιακή μουσική είναι συχνό φαινόμενο αλλά πολλές φορές υπάρχει ο κίνδυνος από τον υπέρμετρο σεβασμό σε αυτήν, να μην καταφέρουμε να συνθέσουμε κάτι που να απευθύνεται στο τώρα αλλά να είναι θαμπό και ίσως μπερδεμένο. Το μόνο σίγουρο είναι πως η οποιαδήποτε ζύμωση απαιτεί χρόνο και το τελικό αποτέλεσμα που απολαμβάνει ο ακροατής προέρχεται από μια χρονοβόρα διαδικασία με πολύ προσωπικό κόστος και επένδυση. Φυσικά το να σε δικαιώνει το αποτέλεσμα είναι μια πολύ ανακουφιστική στιγμή στη ζωή του κάθε δημιουργού, αλλά καλώς ή κακώς δεν έχω μάθει να επαναπαύομαι.

 

 

Το project με τις Fonέs και τις Chorέs, έχει εμπνεύσει πολλούς νέους ανθρώπους και ειδικότερα νεαρές κοπέλες να ασχοληθούν με την μουσική, το τραγούδι, την πολυφωνία και την παραδοσιακή μουσική. Πώς νιώθεις γι αυτό;

 

Μόνο χαρά και υπερηφάνεια.

Οι fonέs, είναι το πολυφωνικό γκρουπ το οποίο φτιάξαμε πριν δύο χρόνια περίπου μαζί με κάποιες φίλες μου. Είμαστε 5 φωνές μαζί με εμένα. Στην αρχή, η αφετηρία ήταν τα πολυφωνικά τραγούδια από όλο τον κόσμο αλλά αυτή τη στιγμή έχουμε προχωρήσει αρκετά και έχουμε πειραματιστεί πάνω σε πολλά καινούργια ακούσματα και πιο σύγχρονους ήχους.

Πολλά νέα κορίτσια μου έστελναν μηνύματά και μου έλεγαν πόσο τους αρέσει αυτό που κάνουμε με τις fonέs. Κάποια στιγμή, σε μία συναυλία μας στο θέατρο Θησείον, καλέσαμε και κάποιες από αυτές τις κοπέλες να τραγουδήσουν μαζί μας, ως καλεσμένες. Αυτό το σύνολο σιγά σιγά μεγάλωσε και πλέον έχει αποκτήσει τη δική του ταυτότητα, ανεξάρτητα από τις fonέs. Η χορωδία ονομάστηκε chórεs και αυτή τη στιγμή αποτελείται από 50 γυναίκες ηλικίας 13-45 ετών. Όσο προχωράει ο καιρός, το σύνολο αυτό έχει μετεξελιχθεί σε ένα φυτώριο καλλιτεχνών που έχουν κοινές ανησυχίες γύρω από τις «εκφραστικές τέχνες», την αγάπη για τη μάθηση και την ανάγκη για συμμετοχή σε μία κοινότητα αλληλοϋποστήριξης. Εκτός από τη μουσική και το τραγούδι, οι chórεs παρακολουθούν σε εβδομαδιαία βάση μαθήματα υποκριτικής και χορού και στόχος μας είναι να μπορέσουμε να χτίσουμε τις βάσεις για τη δημιουργία μιας νέας γενιάς καλλιτεχνών με ευρεία καλλιτεχνική παιδεία και κοινωνική αντίληψη.

 

Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας τα μελλοντικά σου σχέδια; Πως βλέπεις τον εαυτό σου στα επόμενα πέντε χρόνια; Ποιοι είναι οι στόχοι που θα ήθελες να επιτύχεις;

 

Μετά από πολύ προσπάθεια να φανταστώ τον εαυτό μου στο μέλλον, αποφάσισα να δουλέψω και να φροντίσω τον εαυτό μου στο παρόν. Δεν ξέρω τι μπορεί να προκύψει, να φέρει ο δρόμος και οι συγκυρίες. Θα’ θελα απλώς να μπορώ να είμαι καλά, ανάμεσα σε ανθρώπους που με κάνουν να αισθάνομαι ασφαλής και άνετη, χωρίς αυτό-λογοκρισία, κρατώντας μια ισορροπία ανάμεσα στη δημιουργία και στη φθορά. Και διατηρώνστας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη καθαρότητα στις προθέσεις μου, απέναντι σε αυτά που θέλω να δημιουργήσω και να επικοινωνήσω προς τα έξω.

 

Έχεις ετοιμάσει καινούργιες συνθέσεις;

 

Δε θέλω να πω πολλά για αυτό ακόμα. Παρ’όλα αυτά μπορώ να σας πω πως κάποιες ιδέες που είχαν ξεκινήσει να ζυμώνονται μέσα στο μυαλό μου καιρό πριν, εδώ και κάποιο καιρό βρίσκονται στη διαδικασία της ενσάρκωσης. Ευελπιστώ ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα δείτε κι εσείς κάτι.

 

 

Ευχαριστούμε πολύ για την αποδοχή της πρόσκλησής μας και την διεκπεραίωση

αυτής της όμορφης συνέντευξης. Κάτι τελευταίο που θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες

μας;

 

Να είμαστε υγιείς ώστε να μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί και σε εγρήγορση. Πολλές φορές κοιτάμε τους στόχους που έχουμε θέσει και ξεχνάμε πως το σημαντικό είναι ποιοι μας συνοδεύουν μέχρι εκεί. Η λύση για όλα είμαστε εμείς και άνθρωποι γύρω μας. Ευχαριστώ πολύ.

 

 

Μπορείτε να βρείτε την Μαρίνα Σάττι στα παρακάτω links:

https://www.facebook.com/marinasatti.music/

https://www.instagram.com/marina_satti

https://twitter.com/marina_satti?lang=en

https://www.youtube.com/channel/UCi3uO5WvvPu9o3FYDyShBBQ

https://open.spotify.com/artist/2W4apaxME2OLw8qqhZK7aJ?autoplay=true&v=A

 

Τη συνέντευξη έχουν επεξεργαστεί η Αικατερίνη Ιωάννου και η Χριστιάνα Ιωάννου. Η μετάφραση της συνέντευξης έγινε από την Αικατερίνη Ιωάννου. 

 

blank

Photo by Pinelopi Gerasimou

 


Current track

Title

Artist

Background

We use cookies to give you the best online experience. By agreeing you accept the use of cookies in accordance with our cookie policy.

Privacy Settings saved!
Privacy Settings

When you visit any web site, it may store or retrieve information on your browser, mostly in the form of cookies. Control your personal Cookie Services here.

These cookies allow us to count visits and traffic sources, so we can measure and improve the performance of our site.

We track anonymized user information to improve our website.
  • _ga
  • _gid
  • _gat

  • _ym_d
  • _ym_isad
  • _ym_uid
  • _ym_visorc_

Decline all Services
Accept all Services