Η ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΣΤΟ OUTSIDER

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα ομαδικό και για να αποφέρει θεμιτά αποτελέσματα, πρέπει  όλη η ομάδα να εργαστεί σκληρά και συγχρονισμένα, έχοντας καλή συνεννόηση, οργάνωση αλλά και βαθιά πίστη ο ένας στον άλλο. Αυτό δεν αφορά μόνο τους ποδοσφαιριστές. Αφορά όλους τους παράγοντες της ομάδας, όπως για παράδειγμα την διοίκηση, τον προπονητή, το scouting team, την ιατρική ομάδα και πολλά άλλα. Έχω παρατηρήσει ως θεατής, κάτι το οποίο επιφανειακά μοιάζει οξύμωρο, αλλά εάν το εξετάσεις εις βάθος βγάζει νόημα.

Σχεδόν σε κάθε μεγάλη διοργάνωση υπάρχει ένα ή και περισσότερα outsider, τα οποία  κάνουν την έκπληξη ακόμα κι αν τελικά δεν κατακτήσουν τον τίτλο. Κατακτούν όμως μια μεγάλη θέση στην καρδιά μας. Αυτό, λοιπόν που έχω παρατηρήσει είναι ότι τα λεγόμενα outsider καταλήγουν να έχουν μια εξαιρετική σε απόδοση χρονιά και συνήθως δεν απογοητεύουν τις επόμενες. Με την ίδια λυτή συνταγή πορεύονται  προσφέροντας στους θεατές συγκίνηση, ίντριγκα, πάθος και αγάπη για το ποδόσφαιρο. Αντίθετα, οι ομάδες μεγάλων μπάτζετ δεν μας αγγίζουν καν. Το μόνο που μας προσφέρουν είναι απογοήτευση και συμπόνια για τα εκατομμύρια που πετάχτηκαν από το παράθυρο, για μια τρύπα στο νερό. Είναι οι ίδιες ομάδες, που στο πρώτο αρνητικό αποτέλεσμα αποδομούνται και η γκρίνια κυριαρχεί. Τότε είναι που οι θέσεις, κουνιούνται σαν φύλλα κερασιάς το φθινόπωρο και μέχρι τα μέσα της σεζόν όλα ισοπεδώνονται. Από την άλλη υπάρχουν και τα outsider, τα οποία φένεται γνωρίζουν καλά, πως μια ήττα δεν φέρνει την καταστροφή. Με ηρεμία και κριτική σκέψη την αντιμετωπίζουν ως ενα μάθημα για να δουν τα λάθη τους και απλά να τα διορθώσουν, έτσι ώστε να γίνουν καλύτεροι, δημιουργηκότεροι και πάνω απ’ όλα πιο αποτελεσματικοί.

Όταν αυτές οι δύο αντίθετες ομάδες συναντηθούν, υπάρχουν έντονα συναισθήματα και για τις δύο. Αλλά καθώς αυτό που συνήθως οι θεατές θεωρούμε δεδομένο, δεν είναι, οι συνθήκες ευνοουν περισσότερο τα outsider. Τα favori έχουν το βάρος της απόδειξης, της ευθύνης και του αποτελέσματος, ανεξαρτήτως αυτού. Το κάθε αποτέλεσμα κρίνεται από την ομαδική υπεροχή απένταντι στον αντίπαλο. Το μόνο που έχουν τα outsider να αποδείξουν είναι το πιο απλό κατα τη γνώμη μου. Να αποδείξουν ότι είναι μια ολοκληρωμένη ΟΜΑΔΑ. Ότι έχει χαρακτήρα. Τόσο απλό.

‘Οτι και να γίνεται στα παρασκήνια, με τους πολλούς γραμματείς και φαρισαίους, εμείς οι φίλαθλοι νιώθουμε την αύρα του outsider, αυτή την αύρα της δίψας που θέλει να πάει πιο ψηλά σαν villain που θέλει να υποβιβάσει τον σούπερ ήρωα από το θρόνο του να πάρει να ηνία . Νιώθεις οτι θέλεις να φτάσει το ποδόσφαιρο ακόμα πιο ψηλά, αλλά πάνω απ’ όλα να γίνει ένα παιχνίδι ανατρεπτικό μέχρι να φτάσουμε στην ουτοπία. Σε έναν κόσμο που κάθε δευρερόλεπτο θα είναι ουσιαστικό και μέχρι το 90+, θα παρακολουθούμε ένα παιχνίδι με κομμένη την ανάσα. Ίσως εαν φτάσει το ποδόσφαιρο σε αυτό το σημείο μέσα στο γήπεδο, θα καλυτερέψει και εκτός γηπέδου, διότι θα υπάρχει κάτι που ενώνει όλους τους φιλάθλους και θα αλλάξει τη στάση των οπαδών. Θα τους ενώσει η αγάπη για το ποδόσφαιρο.

Στην τελική, την ομάδα δεν την κάνει ομάδα το χρήμα, αλλά όλοι και όλα όσα αναφέραμε παραπάνω. Αν όντως οι ομάδες ήταν μόνο τα χρήματα, το ποδόσφαιρο θα είχε πεθάνει. Θα υπήρχαν μόνο λίγες οι οποίες θα πάλευαν το champions league. Ευτυχώς όμως, ο φίλαθλος κόσμος έχει μέσα του την ευγενή άμιλλα και στηρίζει τα outsider. Γιατί αυτά του χαρίζουν συναισθήματα και από αυτά παίρνει δύναμη και τα κάνει ίσως και πρότυπο καθημερινότητας. Γιατί ΞΕΡΕΙ, ότι πυγμή και χαρακτήρας είναι υπεράνω χρημάτων.